Ναι σε είδα, σε είδα εκεί χεράκι χεράκι με τον άλλον, το νέο, τον καινούριο...

Και πώς αντέδρασες μεγάλε? Σοκ, τρελό σοκ, μεγαλύτερο δεν έχω φάει, μάλλον,ωστόσο όμως είμαι ώριμος και σαγαπώ.Κατάφερα να αφήσω άναυδο και τον φίλο μου που το είδε και αυτός μαζί μου και μου είπε πως θα αντιδρούσε διαφορετικά. Τον άφησα και αυτόν έκπληκτο αλλά έμεινα και εγώ έκπληκτος με τον εύατό μου. Μια σκέψη ευθύνεται για αυτό... Αρκεί να είσαι εσύ καλά και ευτυχισμένη μάτια μου... ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου πιστεύει ακόμα ότι ήσουν αληθινή και πραγματική μαζί μου. Άλλωστε 7 χρόνια είναι αυτά. Ήμουν νιος και γέρασα. Ήσουν μικρή και ωρίμασες. Πλήρωσα και με το παραπάνω ότι σου είχα κάνει και ότι είχες περάσει για μένα. Η ζωή είναι δίκαιη μαζί μου. Πόνεσα, έκλαψα, απογοητεύτηκα ονειρεύτηκα, συμβιβάστηκα μα πάνω από όλα σκέφτηκα...Σκέφτηκα τι πέρασες τότε τι πέρασα εγώ τώρα...Όλα είναι δανεικά. Αυτό το γνώριζα και το γνωρίζω. Μα για να είμαι αληθινός από αλλού περίμενα να τα εισπράξω, αλλά τελικά από σένα τα εισέπραξα όλα. Θεωρώ πως εδώ κλείνει ο κύκλος μας. Η ένας κύκλος επεισοδίων.Είσαι αλλού και είμαι αλλού.

Σε είδα εκεί στην γωνιά στο μπαρ, με τον καινούριο σου φίλο και στεναχωρήθηκα,ένιωσα πόνο και οργή, μα αμέσως όλα αυτά εξαφανίστηκαν και τα υπερκάλυψε η περιέργια πως που πότε γιατί...ερωτηματικά που πρέπει τουλάχιστον για την ώρα να μείνουν αναπάντητα. Χάρηκα γιατί πιστεύω ότι είσαι χαρούμενη, αν και δεν το είδα,ίσως μέσα σου να συμβιβάστηκες χωρίς να το ξέρεις καν, ίσως να ερωτεύτηκες ίσως....ένα κάρο ίσως. Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία. Δεν μπορούσα να σε έχω χαρούμενη, και θέλω να είσαι χαρούμενη. Αυτά τα οποία έγραφα στο ποιο κάτω post, άρχισαν και ισχύουν, με την διαφορά ότι διαπίστωσα ότι είναι μεγάλη μαλακία να συγκρίνεις κάθε νέο άτομο στη ζωή σου με τα παλιά και τις παλιές αγάπες που υποτίθεται ότι πάνε στον παράδεισο. Οι παλιές αγάπες παραμένουν μέσα στις καρδιές και απλά καταλαμβάνουν κάποια megabyte.Όσο ποιο μεγάλη αγάπη, τόσο λιγότερος χώρος για καινούρια αγάπη, για καινούριες εμπειρίες για καινούρια πρόσωπα...Αδικία για τα καινούρια πρόσωπα, και δεν μου αρέσει να είμαι άδικος. Δεν το αξίζει η καινούρια, γιατί είναι άνθρωπος που πόνεσε που γέλασε που με σέβεται με φροντίζει και την φροντίζω με χαρά και είναι χαρά μου να της δίνω χαρά. Αυτός είμαι εγώ, πέρνω χαρά μέσα απο την χαρά που προσφέρω, και στεναχωριέμαι όταν προσφέρω λύπη. Είσαι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος καλή μου, και αντέδρασες σε όλες μου τις δράσεις. Συνεπώς φταίω, γιατί το γνώριζα ότι είσαι έτσι. Καλός η κακός νόμιζα ότι δεν θα αντιδρούσες έτσι και ότι τα λόγια τα οποία άκουσα απο το στόμα σου και είδα μέσα στα μάτια σου ήταν αληθινά. Θα μου πείς ήταν αληθινά εκείνη την στιγμή. Δεν μου αρκούσαν οι στιγμές...όχι στιγμές μαζί σου. Τώρα μου αρκούν μόνο οι στιγμές. Και ευχαριστώ τη δύναμη που μου δίνει αυτές τις χαρούμενες και όμορφες στιγμές μαζί της. Έκανα που λές το λαθος και την σύγκρινα μαζί σου και βγήκε αμέσως χαμένη απέναντι σου, μα στο 90 γύρισε το παιχνίδι γιατί είναι καλός άνθρωπος και με κερδίζει μέρα με την μέρα με τη συμπεριφορά της, με την ήρεμη φωνή της, με τη συγκρατημένη της χαρά, με την διακριτηκότητα της, με την άνεση χώρου που μου αφήνει, με τον πολύ όμορφο τρόπο που εκφράζει τα συναισθήματα της ή τον ενθουσιασμό της άν θέλεις. Και είμαι πολύ χαρούμενος που της έδωσα μια ευκαιρία να σε συναγωνιστεί. Φυσικά δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κερδίσει γιατί εσύ έχεις βίσμα στην καρδιά μου. :P Αλλά αυτή δεν το ξέρει και στην τελική ακόμα και εγώ που πιστεύω ότι το ξέρω μπορεί να κάνω λάθος, γιατί η καρδιά λειτουργεί αυτόνομα...

Διαφορετικοί άνθρωποι που απλά διασταυρώνουν τους δρόμους τους είμαστε όλοι. Εσύ μεγάλωσες αλλού με διαφορετική κουλτούρα και δεν έδωσες ποτέ σου περιθώριο στο Ελλάντα να σου δείξει πόσο όμορφη είναι και πώς μπορεί να σε φιλοξενήσει σαν να ζούσες πάντα εδώ. Δεν άκουσες ποτέ σου τον Σταυρό του Νότου, δεν άκουσες ποτέ σου Καζούλη, Τουρνά, Πάριο,Μαρινέλα, δεν γεύτηκες ποτέ σου πίτα σουβλάκι με κρεμμύδι :P, ακόμα και αν τα γεύτηκες δεν νομίζω ότι βρήκες μέσα τους την Ελλάδα, την κουλτούρα την ευαισθησία τη χαρά της μελαγχολίας. Φαφλατάς ως συνήθως και που ξέρω εγώ αν τα γεύτηκες ή όχι? Απλά πιστεύω, δεν έχω τίποτα άλλο απο το να πιστεύω και να σκέφτομαι. Θα σε αγαπώ για πάντα μα θα αναγκαστώ να ζιπάρω την αγάπη μου για σένα γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος για άλλη...