You and me, used to be together...

Πόνος? Δεν ξέρω αν είναι πόνος αυτό που νιώθω, ή απλά η έλλειψη σου, η ανάγκη η οποία είχε δημιουργηθεί να σου μιλάω να συζητάω μαζί σου για όλα να μου δίνεις την τετράγωνη λογική σου και να μου αναλύεις τις απόψεις σου, να σου λέω την άποψη μου να συζητάμε. Δεν θα ξεχάσω που μου είχες πει ότι με νιώθεις το ποιο κοντινό σου άτομο, και φυσικά το ίδιο ίσχυε και για μένα. Είμασταν ζευγάρι, φίλοι, συνομιλητές, ψυχαναλυτές. Τώρα νιώθω ότι δεν μπορώ να πω πουθενά τους προβληματισμούς μου. Για να είμαι ποιό σωστός, αρνούμαι να τους εκφράσω οπουδήποτε αλλού. Είχες κερδίσει την εκτίμηση μου σαν άτομο, και η άποψη σου είχε βαρύτητα για μένα. Πάντα είχαν βαρύτητα όταν έβγαιναν από τα χείλη σου οι λέξεις...και αυτό μπορεί να ήταν πρόβλημα. Κάθε τι που έλεγες ίσως το έπερνα "τοις μετρητοίς" και δεν θα έπρεπε. Δεν ήμουν χαλαρός μαζί σου πολλές φορές και έχασα το παιχνίδι βάζοντας τη λογική μου σε λειτουργία...Ο έρωτας δεν έχει λογική...Η αγάπη είναι παιδί της λογικής.
Πολλές φορές μέσα στην ημέρα συνεχίζω να σε σκέφτομαι όπως τότε, τότε που είχαμε καθημερινή επικοινωνία...τότε που είμασταν ζευγάρι, τότε που περίμενα να μιλήσω στην κοπέλα μου, στην φίλη μου στο άτομο που με καταλαβαίνει. Θα μου πεις...εγώ σε καταλάβαινα.? Καταλάβαινα τα πάντα και συνεχίζω να καταλαβαίνω ακόμα περισσότερα καλή μου.Απλά τότε προσπαθούσα να επιρρεάσω την ιστορία...Πολλά λάθη...μια παρτίδα σκάκι χαμένη από τα λάθη μου.