Και ας αρχίσει η εκπομπή...

υπέροχο τραγούδι...μοναδικό και αυτό...πολλές φορές είχα αρχίσει να σου αφιερώνω μια εκπομπή μου αλλά ποτέ δεν την τελείωσα...ίσως μέσα απο αυτό το blog, μετά από πολλά άλλα, ίσως τελειώσω τελικά και αυτήν την εκπομπή...μια εκπομπή πραγματικά φτιαγμένη για σένα. Πάντα έκανα το λάθος και άφηνα τα πράγματα στην μέση...αλλά αυτός είμαι εγώ. Παρορμητικός αφελής και πάνω από όλα ρομαντικός...αθεράπευτα χαζά ρομαντικός μόνο για σένα μάτια μου.

Η αρχή θα είναι πάντα η ίδια...Μαζί σου ή χωρίς εσένα, δεν μπορώ να ζήσω...Ένας σουρεαλιστικός πίνακας ζωγραφικής που είναι πολύ όμορφος γεμάτος χρώματα και νοήματα μόνο για το δημιουργό του και για τους λίγους που μπορούν να τον καταλάβουν....

Άραγε αυτό είναι έρωτας; Πιστεύω ότι τον αντιμετώπισα πιστεύω ότι γεύτηκα την γλυκόπικρη ή αν προτιμάς γλυκόξυνη γεύση του. Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Υπήρχαν φορές που το στομάχι μου έκανε διάφορες κινήσεις όταν σε έβλεπα, ένιωθα εκείνο το πετάρισμα που μου έλεγες, που διάβασα, που πίστευα ότι θα ήταν το σημάδι του έρωτα. Ώ ναι ήμουν είμαι και δυστυχώς ή ευτυχώς θα προσπαθήσω να παραμείνω μαζί σου ερωτευμένος. Το δύσκολο θα είναι να το πετύχω, γιατί ο χρόνος...αυτός ο μεταμφιεσμένος γιατρός τα πέρνει όλα...δεν ξέρω αν είναι καλό να ευχηθώ να μην σε πάρει εσένα...ήταν επιλογή σου να φύγεις μακριά μου, ή καλύτερα να μείνεις μακριά μου. Πάντα μέσα μου θα υπάρχουν 2 εγώ να πολεμούν. Το ένα θα σε υπερασπίζετε σαν να είσαι το τελευταίο οχυρό το οποίο θα με προστατέψει από την ελευθερία, και το άλλο μισό μου, θα προσπαθεί να βαδίσει προς την ελευθερία της σκέψης πέρα από σένα. Ακόμα και εγώ ο ίδιος φάσκω και αντιφάσκω...στις σκέψεις μου στα πιστεύω μου για σένα. Το μυαλό μου, αυτό το μυαλό που μου έδωσες την εντύπωση ότι αγάπησες, το αρρώστησες ή ήταν άρρωστο και τώρα το διάγνωσα και εγώ. Ξεκινώντας αυτήν την εκπομπή λοιπόν θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα έντονα συναισθήματα τα οποία προκλήθηκαν από τα μάτια σου, το χαμόγελο σου, τα χείλη σου, το κορμί σου μα πάνω από όλα το μυαλό σου...ένα επαναστατικό δυναμικό παιδικό μα συνάμα γυναικείο ώριμο μυαλό που ξέρει πολύ καλά να σε προστατεύει.
Η χαρά σου ήταν πηγή χαράς για μένα. Αυτό ήταν πολύ όμορφο και ξεκούραστο όταν είμασταν μαζί. Τώρα απλά είναι ανακουφιση και απορία... Ανακούφιση, ότι έφτασες σπίτι σου μετά από ένα ταξίδι και όλα πήγαν καλά. Το μωρό είναι σπίτι του έφτασε,όχι ότι θα μπορούσα να βοηθήσω αν κάτι πήγαινε στραβά, αλλά ποιο πολύ είναι το συναίσθημα ότι κάποιος σε νοιάζεται και ίσως μπορέσει να σε βοηθήσει, ίσως, να μην είσαι μόνη σου σε μια δύσκολη κατάσταση να νιώθεις ότι κάποιος σε σκέφτεται. Αυτό το συναίσθημα που μου έδινες κάθε φορά που μου έλεγες, όταν φτάσεις σπίτι πάρε τηλέφωνο να μου πείς ότι έφτασες.
Απορία...τι γίνεται τώρα που έφτασες "σπίτι"? Αυτές οι απορίες δεν θέλω να μου απαντηθούν, τις κρατάω σαν ρητορικές ερωτήσεις μέσα μου...

μετά τους U2 συνεχίζουμε με αθάνατο στις καρδιές μας Freddy Mercury και τους Queen